11. Dawno temu w Tokio

Wyjrzałam przez okno. Moim oczom ukazało się Tastentoon, które powoli ginęło w oddali. Gdy wzbiliśmy się na odpowiednią wysokość, szybko przykryła je puchowa kołderka.

-         O czym myślisz? – spytał Radford.

Nie patrzył na mnie. Uparcie wlepiał wzrok w oparcie znajdującego się przed nim siedzenia.

-         O wszystkim i o niczym – odparłam.

-         Chciałbym cię o coś zapytać

Nieznacznie kiwnęłam głową.

-         Ukrywaliśmy się. Jak udało ci się nas rozgryźć?

Uśmiechnęłam się.

-         Nie docenialiście mnie. Wywodzę się w prostej linii od samego Sherlocka Holmesa. Mam tajemnicę we krwi – stwierdziłam.

-         W to nie wątpię. – Radford zachichotał. – Ale są rzeczy, których nawet Sherlock by nie odkrył. Szantażowałaś kogoś? – Brunet zastanowił się przez chwilę. – To Nathaniel się wygadał, prawda?

-         Nie – odparłam, śmiejąc się. – Wszyscy byliście naprawdę ostrożni. To wszystko jest w pełni moją zasługą.

Z dumą wypięłam pierś do przodu. 

-         W takim razie zdradź mi swój sekret, Lizz. Jestem naprawdę ciekaw, jak tego dokonałaś.

Chłopak nachylił się nade mną i wlepił spojrzenie w moją twarz. Miałam wrażenie, że z uwagą godną lekarza bada każdy jej element – każdą zmarszczkę, każde zadrapanie, barwę oczu - dosłownie wszystko.

-         Sam spróbuj się tego dowiedzieć – odparłam i skrzyżowałam ręce na piersi.

-         Starałem się! Nie mam pojęcia, gdzie popełniliśmy błąd.

Schyliłam głowę i uśmiechnęłam się. „Gdzie popełniliśmy błąd?” Cóż za ograniczone myślenie.

-         Nie patrz na to przez pryzmat tego, co wam się nie udało. Pomyśl raczej o tym, czego ja dokonałam aż nazbyt dobrze.

-         Jesteś bardzo skromna, Elisabeth.

-         A ty spostrzegawczy, Radfordzie.

Po krótkiej wymianie opinii postanowiłam podzielić się z Radfordem swoim sekretem. To prawda, że moi przyjaciele różnią się od przeciętnych ludzi, ale ja z każdym dniem również czuję, że oddalam się od ludzkości. Odnoszę wrażenie, jakbym wraz z kolejnymi poszlakami odkrywała również samą siebie, jak gdybym odkrywała zupełnie nową osobę - kogoś, kim nie byłam i kim nie spodziewałam się być.

-         Są rzeczy, których nie rozumiem... – zaczęłam. – Ale to właśnie te rzeczy pomagają mi zrozumieć was, almightian.

-         To znaczy?

Zastanowiłam się przez chwilę nad tym, jak ubrać swoje myśli w słowa. Zdawałam sobie sprawę z tego, że niektóre wyzwania potrafią doprowadzić słuchacza do zawału.

-         Miewam... wizje – rzuciłam. Spotkałam się z zaskoczonym wzrokiem bruneta, jednak nie zniechęciło mnie to. – Czasem widzę rzeczy, które wydarzyły się dawno temu, lub takie, które jeszcze się nie wydarzyły.

-         Przewidujesz przyszłość...

-         ...i przeszłość, o ile można to tak nazwać.

Radford przez chwilę patrzył przed siebie, próbując zebrać myśli. Po chwili schylił się i krył twarz w dłoniach. Oddychał miarowo, co świadczyło o tym, że pogodził się z moimi słowami.

-         Te wizje – kontynuowałam – raczej nie są powiązane z moją przeszłością czy przyszłością, a waszą.

-         Co dokładnie widziałaś? – spytał niepewnie.

-         Śmierć waszych rodziców, porwanie McAllena, spotkania Vanessy i Tamitayi...

-         Więc jak zaginął McAllen?

-         Dokładnie tak samo, jak jego brat. Rozpłynął się w powietrzu. Jestem tego pewna, bo widziałam to nie tylko w wizji, ale i nieco później w rzeczywistości.

Zarzuciłam nogę na nogę, po czym poprawiłam rękaw swetra.

-         Co widziałaś wczoraj? Wtedy, kiedy tak zastygłaś... miałaś kolejną wizję, tak?

-         Tak, ale... to raczej niesmaczne. Wolałabym tego nie opowiadać. – Na wspomnienie ostatniej wizji zarumieniłam się.

-         Jakoś to zniosę. Opowiedz – nalegał brunet.

Zamknęłam oczy, próbując przypomnieć sobie wydarzenia, jakie miały miejsce w niegustownie urządzonym pokoju oświetlonym blaskiem księżyca. Przed oczyma ujrzałam sylwetki dwóch kobiet.

-         Miałam okazję oglądać pornosy za darmo. – Uśmiechnęłam się, a Radford szybko to odwzajemnił.

-         Rozumiem. – Zielonooki roześmiał się. – A czyim wykonaniu, jeśli można spytać?

-         Vanessy i Tamitayi – odparłam szybko.

Radford sprawiał wrażenie niezmiernie zaskoczonego.

-         Jesteś pewna?

-         Jest możliwość, że na miejscu Tamitayi była Jasmine. Która opcja wydaje ci się bardziej prawdopodobna?

-         Biorąc pod uwagę, że Tamitaya mieszka na Danilli, a Vanessa na Ziemi, trudno mi osądzić.

-         Tamitaya jakiś czas temu pojawiła się na Ziemi i zabrała Vanessę gdzieś daleko. Wspominała coś o jakiejś Bramie, zbrojowni Jasmine, Steli i ataku na was. To było dawno, nie do końca pamiętam.

Radford wyglądał za zdeprymowanego. Na jego twarzy pojawiło się zakłopotanie i niepewność.

-         Chcą się dostać do zbrojowni Jasmine? – spytał zaniepokojony.

-         Udało im się do niej dostać. Ten cały Patrick wysłał tą blondynę po Vanessę, żeby ta zaopiekowała się bronią. Nie rozumiem, dlaczego nie mógł wybrać do tego zadania kogoś, kto był na miejscu...

Radford przez dłuższy czas patrzył przed siebie, zapewne przyswajając informacje, jakie mu przekazałam. Wyraz jego twarzy nie wróżył nic dobrego.

-         Vanessa jest nefilim – rzucił chłopak, wciąż ślepo wlepiając wzrok w oparcie znajdującego się przed nim fotela.

-         To znaczy?

-         To znaczy, że tylko ona może użyć broni Jazz. W rękach innych, nawet Patricka, będzie bezużyteczna – wyjaśnił Radford, jednak ta odpowiedź nie rozjaśniła zbytnio obrazu sytuacji.

-         Jak to możliwe? – spytałam.

-         Wytłumaczę ci to innym razem. Teraz muszę pomyśleć...

Chłopak w gość groteskowy sposób pochylił się i oparł głowę o oparcie znajdującego się przed nim fotela. Westchnął głęboko.

-         Zastanawiam się, co może być wyjątkowego w zbrojowni małej księżniczki, jaką pięć lat temu była Jasmine. Kilka niewielkich mieczy? A może proca?

Radford ponownie zachichotał.

-         Zdziwiłabyś się. Jasmine odziedziczyła największą zbrojownię, jaka kiedykolwiek istniała na Danilli. Nie było wątpliwości, że tylko ona będzie mogła użyć tej broni.

-         Dlaczego?

-         Bo jest nefilim.

-         Wciąż nie rozumiem, co to znaczy, mój drogi. Chciałbyś może mnie oświecić?

Brunet pochylił głowę, a światło żarówki w komiczny sposób odbiło się w jego oku.

-         Zajmie to dużo czasu, ale w porządku. Od czego by tu zacząć...

-         Najlepiej od początku – rzuciłam odruchowo.

-         Powiadasz? – Radford uśmiechnął się, dając mi do zrozumienia, że nie powinnam była tego mówić. – W porządku.

Chłopak wyprostował się, a na jego twarzy dało się dostrzec chory entuzjazm.

-         Powiedz mi, Lizz... w co wierzysz?

-         To znaczy?

-         Mam na myśli religię, jaką wyznajesz.

-         Jestem chrześcijanką.

-         A czy masz jakieś namacalne dowody na istnienie twojego Boga? Nie twierdzę, że rzeczywiście go niema. Pytam tylko, czy możesz to jakoś potwierdzić.

-         Nie, ale...

-         O to chodzi. Chcę ci wytłumaczyć zasadniczą różnicę między almightianami i ludźmi.

Odgarnęłam z twarzy kosmyk włosów.

-         Sęk w tym, że ludzie jedynie wierzą w Boga. Almightianie nie mają żadnych wątpliwości do tego, że On istnieje. Czasem rozmawia On z nami, tak jak robił to z Adamem i Ewą w ziemskim ogrodzie Eden.

-         Interesujące – stwierdziłam, starając się nie dać po sobie poznać, że nie dowierzam w słowa mojego przyjaciela. – Ale w takim razie dlaczego w Biblii niema mowy o almightianach?

-         Bóg utaił przed ludźmi nasze istnienie.

-         A czy stworzył was tak samo, jak ludzi?

-         Niezupełnie.

Radford ujął moją dłoń i przyłożył ją do swojej. Były podobne, dzięki czemu nie miałam wątpliwości co do tego, że zarówno ludzie, jak i almightianie mają wspólnych przodków. Mimo to nie byliśmy tacy sami. Almightianie byli magicznymi stworzeniami cechującymi się odwagą, wytrwałości i innymi pozytywnymi przymiotami. Ludzie natomiast byli słabi. Z łatwością potrafili poświęcić wszystko dla uzależnienia, zabijać, kraść i oddawać się rozrywkom. Czasem wydawało mi się to tak odrażające, że wstydziłam się tego, iż urodziłam się Ziemianką.

A mimo to almightianie i ludzie byli tak bardzo do siebie podobni, że na pierwszy rzut oka nie sposób było dostrzec różnicy.

Brunet spojrzał mi w oczy.

-         Stworzenie almightian jest równie interesujące, jak stworzenie ludzi. Pamiętasz historię Adama i Ewy?

Pokiwałam głową.

-         Gdy Bóg stworzył ludzi, wszystko było w jak najlepszym porządku. Po pewnym czasie jednak pojawił się szatan. Pojawiły się również demony, które sprawiły, ze ludzie zaczęli chorować na różne demoniczne choroby, jak na przykład wampiryzm czy likantropia. Bóg nie chciał, aby choroba dalej się rozprzestrzeniała, więc wszystkie demony strącił do Piekła, a chorym przygotował miejsce na Danilli. Było to miejsce, gdzie ciężko o dostatni byt. Gleba nie chciała dawać plonów, zwierząt było niewiele. Mimo to mieszkańcom Danilli udało się przetrwać.

-         Wciąż jednak nie wiem, skąd się wzięli almightianie – zauważyłam.

-         To bardzo proste. Danillianie żyli ze sobą w zgodzie, a trzeba przyznać, iż było to naprawdę zaskakujące, biorąc pod uwagę fakt, z jak różnorodnych gatunków składał się ten naród. Wśród mieszkańców Lodowej Krainy można było znaleźć cyklopów, czarodziejów, animagów, nimfy, faerie, nephilim, wampiry, syreny, wilkołaki... Wszystko, co nie miałoby racji bytu na Ziemi. Z naturalnych przyczyn rasy te szybko zaczęły się mieszać. Kilka wieków później na Danilli nie było już nikogo poza almightianami. Ta mieszanka najprzeróżniejszych ras okazała się naprawdę wyjątkowa, rządziła się swoimi prawami. Fizycznie almightianie podobni byli do ludzi, ale posiadali znacznie więcej nadludzkich umiejętności.

-         Rozumiem – skwitowałam. – A gdzie dokładnie znajduje się Danillia? To jakiś inny wymiar?

-         Danillia to planeta poruszająca się po tej samej orbicie, co Ziemia, tyle że po przeciwnej stronie Słońca.

-         W takim razie dlaczego twierdzisz, że jest na niej tak zimno? Czy klimat nie jest zależny od odległości od Słońca?

-         To tylko jeden z czynników. Co prawda u nas na Danilli nie ma jako takich badaczy czy naukowców, nikt nie docieka, co się skąd bierze. Jednak jako uczeń ziemskiej szkoły dochodzę do wniosku, że Danillia ma nieco grubszą atmosferę, dlatego klimat nie jest identyczny, a jedynie zbliżony.

-         Czy ty właśnie nazwałeś temperaturę -70°C zbliżoną do ziemskiej?

-         W porównaniu z temperaturą na Plutonie...

-         Nie kończ. Rozumiem.

Radford uśmiechnął się szeroko i ochoczo zaklaskał w dłonie, gdy stewardessa podała mu skromny posiłek. Z ustami wypełnionymi sałatką owocową podziękował kobiecie w tylko sobie znanym języku.

-         Itadakimasu* - mruknęłam, na co brunet odpowiedział energicznym ruchem głowy.

 Widząc radość na twarzy przyjaciela postanowiłam choć na chwile przestać obrzucać go pytaniami. Teraz, gdy przynajmniej częściowo znałam jego prawdziwą historię, moja opinia o nim z pewnością szybko się zmieni. Jest sierotą. Jego rodzice nie zginęli w wypadku, ale w zamachu. Jest następcą tronu i na dobrą sprawę ma na głowie całe królestwo i jego problemy. Nie uwierzę w to, że nie obchodzi go dobro jego ojczyzny. Dam głowę, że codziennie rozmyśla o swoich poddanych, jak to przystało na dobrego władcę. Udaje przeciętnego nastolatka, chociaż tak naprawdę na jego barkach spoczywa obowiązek ochrony swojego królestwa. A na domiar złego nie może zrobić zupełnie nic, aby wyswobodzić swoich poddanych spod rządów tyrana.

A może jednak jest w stanie coś zrobić? Czy myślał o tym? Czy ma jakiś plan?

Ukradkiem spojrzałam w stronę zielonookiego. Zdawał się być tak niewinny... Sok z ananasa spływał z jego podbródka, Radford jednak zdawał się być zaabsorbowany sałatką do tego stopnia, iż wszystko inne chwilowo straciło znaczenie. Nie miałam serca odbierać mu chwili wytchnienia. Wygodnie rozsiadłam się na fotelu, zamknęłam oczy i pogrążyłam się we śnie.

* * *

-         ...podchodzimy do lądowania w Tokio.

Komunikat kilkakrotnie wygłoszony przez stewardessę wyrwał mnie ze snu. Ziewnęłam przeciągle, zamrugałam oczami i spojrzałam na Radforda, który właśnie zamykał zabrany ze sobą tomik mangi.

-         Co... gdzie... Tokio... Nie mieliśmy lecieć do Oslo? – spytałam, mimowolnie rozglądając się w poszukiwaniu bagażu.

-         To tylko przystanek. Do Oslo dolecimy nieco później – wytłumaczył brunet.

Przed oczami stanęła mi mapa świata, na której nieudolnie starałam się naznaczyć trasę prowadzącą z Północnej Dakoty do Oslo przez Japonię. Bez efektów.

-         Ale to tak trochę nie w tę stronę – stwierdziłam, wymownie pokazując rękoma mniemaną trasę lotu.

-         Polecieliśmy na około. Ziemia jest okrągła – odparł chłopak, najwyraźniej rozbawiony moim zachowaniem.

-         Jasne, okrągła. Rozumiem.

Wyjrzałam przez okno. Powoli zbliżaliśmy się do ziemi. Miejskie budynki z każdą chwilą stawały się większe. Nad stolicą Japonii unosiła się lekka mgła utworzona z wymieszanych świateł i neonów. Samochody poruszały się z zawrotną prędkością. Na ulicach było dość tłoczno, mimo iż słońce już dawno ukryło się za horyzontem. Gdzieś w oddali Tokio Tower pięło się w górę. Wszystkie te elementy składały się na jedną całość, od której nie sposób było oderwać oczu.

-         Podoba ci się? – spytał Radford widząc wyraz mojej twarzy.

-         Może być – rzuciłam, misternie starając się ukryć, jak wielkie wrażenie wywarł na mnie widok Tokio.

-         Też tak uważam. – Brunet zachichotał.

Samolot wylądował w odległości około kilometra od miasta. Mimo iż na zewnątrz było zupełnie ciemno, nie trudno było dostrzec miejskie zabudowaia. Dosłownie przykleiłam się do okna. Czułam, jak jakaś niewyjaśniona siła ciągnie mnie w stronę miejsca będącego ośrodkiem Japonii, mang, j-rocka, sushi i wszystkiego, co azjatyckie. Nie przypisywałam jednak tego uczucia żadnym nadprzyrodzonym mocom, była to bowiem naturalna reakcja prawdziwego otaku**. Jestem pewna, że w głębi serca Radford czuł się podobnie.

-         Samolot odlatuje o 22.47. Do tego czasu mogą państwo posilić się w restauracji znajdującej się na terenie lotniska – poinformowała pasażerów stewardessa.

-         To dobra myśl – skomentował Radford i podniósł się z miejsca. Bez zastanowienia poszłam w jego ślady.

Razem z tłumem pasażerów wydostaliśmy się na zewnątrz. Powietrze pachniało zupełnie inaczej, niż w Tastentoon. Było znacznie cieplejsze, wypełnione delikatnymi zapachami azjatyckich potraw i kwitnących kwiatów. Wszyscy azjaci, których mijałam, uśmiechali się do mnie serdecznie, a niektórzy nawet kłaniali się, gdy zdawali sobie sprawę z tego, iż są przeze mnie bacznie obserwowani.

Grupka pasażerów samolotu przekroczyła próg restauracji. Początkowo im towarzyszyłam, jednak gdy tylko zdałam sobie sprawę z tego, iż Radford stoi na zewnątrz i przygląda mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy, bezzwłocznie się wycofałam.

-         Nie jesteś głodny? – spytałam, podchodząc do bruneta.

-         Nieszczególnie – odparł. W jego oczach pojawił się błysk, który świadczył o tym, że w jego umyśle zrodził się nowy pomysł.

-         Jaki masz plan?

-         Zwiedzamy Tokio.

Chłopak uśmiechnął się szeroko, wywnioskowałam więc, ze żartuje. Jednak gdy powoli skierował kroki w stronę majaczących w oddali miejskich zabudowań, mimowolnie ruszyłam za nim.

-         Myślałam, że chcemy jak najszybciej odnaleźć twoje rodzeństwo. Czy nie powinniśmy zyskać na czasie?

Szmaragdowe oczy Radforda lekko spochmurniały.

-         Mamy sporo czasu – odparł.

-         Jak to? Radford, oni są w wielkim niebezpieczeństwie!

-         Teraz i tak nic nie możemy zrobić.

Zirytowało mnie zachowanie Radforda. Jak mógł podejść do tej sprawy z taką ignorancją!?

-         To po co tu jesteśmy!? – krzyknęłam. – Żeby odpocząć, odprężyć się, nie myśleć o tym,  że coś grozi tobie i twoim bliskim? Brawo, Rad, gratuluję pomysłu!

Brunet uśmiechnął się pod nosem, jak gdyby rozbawiły go moje słowa.

-         Źle mnie zrozumiałaś – rzucił chichocząc. – Teraz i tak nie dostaniemy się na Danillię.

-         To znaczy?

-         Brama między Danillią a Ziemią otwiera się raz na tydzień. Mamy jeszcze cztery dni.

-         I w cztery dni mamy dostać się do Oslo, tak?

-         Prawdę mówiąc, to musimy dostać się do Milandii, jakieś 500 km od Oslo.

-         I jak my niby mamy przejść 500 km w trzy dni?

-         Tak dokładnie to w dwa. Kolejny samolot do Oslo jest dopiero jutro wieczorem.

-         Że co!?

-         Daijobu, Lizz – rzucił Radford, w przyjacielskim geście obejmując mnie ramieniem. – O wszystkim pomyślałem. A teraz, bardzo cię proszę, nie myśl o tym, odpręż się i rozkoszuj się wszystkim, co ma do zaoferowania Tokio – mówił mój przyjaciel, dodatkowo wskazując ręką na wznoszące się przed nami miasto.

Mimo iż chłopak nie brzmiał zbyt przekonująco, postanowiłam wyjątkowo usłuchać jego prośby i przez chwile spróbować nacieszyć się faktem, że jedno z moich największych marzeń właśnie się spełniło. Nie wyobrażałam sobie co prawda, jak w przeciągu dwóch dni mamy pokonać odległość dzielącą nas od Bramy, o której mówiła Radford. Może był na to sposób, którego mój prymitywny, ludzki umysł nie był w stanie pojąć? A może mój przyjaciel zwyczajnie liczył na cud? Jakkolwiek irracjonalny plan zrodził się w jego głowie, postanowiłam w pełni mu zaufać.

* * *

-         Skoczyć, czy nie skoczyć? Oto jest pytanie – zaczął Radford, dumnie spoglądając na miasto ze szczytu Tokio Tower.

-         Skacz, nie krępuj się – mruknęłam z uśmiechem.

Brunet odwrócił się i spojrzał na mnie promiennie. Chłodny wiatr zmierzwił jego włosy. Przez chwile wyglądał jak młody, grecki bóg w pełni chwały. Szybko jednak zamienił się w powrotem w księcia z innej planety udającego przeciętnego nastolatka.

Podeszłam do poręczy i zarzuciłam dłoń przyjaciela na ramię, po czym wtuliłam się w jego pierś. Na szczycie wieży było dość chłodno, a Radford doskonale sprawdzał się w roli osobistego grzejnika, toteż nie zamierzałam oddalać się od niego chociażby na krok. Chłopak pochylił się nade mną, jednocześnie wlepiając wzrok w rozciągające się przed nami miasto. Jego słodki oddech owiał mój kark. Zadrżałam, jednakże nie odwróciłam wzroku od cudownego krajobrazu.

Dla osób postronnych z całą pewnością wyglądaliśmy jak para. Nie przeszkadzało mi to, a nawet po części mnie to bawiło. Zawsze wybuchałam śmiechem, gdy tylko spotykaliśmy się ze znaczącymi  spojrzeniami przechodniów. W takich momentach dochodziłam do wniosku, jak bardzo prostym i naiwnym gatunkiem są ludzie, jak łatwo jest ich oszukać. Czy almightianie również są tak łatwowierni?

Odgarnęłam z twarzy kasztanowe loki, po czym westchnęłam głęboko i spojrzałam w rozciągające się nad nami niebo. Bezkresna toń nakrapiana była milionami maleńkich, błyszczących diamencików. Obraz ten napawał mnie niepokojem. Gdzieś tam, w oddali, znajdowała się teraz Jasmine? Czy wciąż żyje? Czy zdaje sobie sprawę z tego, że wyruszyłam jej z pomocą? A może patrzy na mnie z góry i śmieje się z mojej nieudolności?

Gdy teraz o tym myślę, dochodzę do wniosku, że nie doceniałam tego, jak wiele Jazz dla mnie robiła. Byłam wściekła na nią za to, że nie chce podzielić się ze mną swoim sekretem. Nie podobało mi się to, że mnie okłamuje, że tak wiele rzeczy robi w tajemnicy przede mną. Teraz wiem, że nie robiła tego na złość, ale dla mojego dobra. Zależało jej na mnie. Pragnęła mojego dobra, a ja jej nie ufałam.

Jazz, przepraszam. Zawsze byłaś przyjaciółką, o której inni mogliby tylko pomarzyć. Byłaś gotowa poświęcić dla mnie wiele, mimo iż nawet tego nie zauważałam. Opiekowałaś się mną, gdy byłam chora. Nie zapomnę tego, Jasmine...

-         Nie martw się, Lizz – mruknął mi do ucha Radford.

Przytaknęłam kiwnięciem głowy. Dopiero po chwili, gdy dotarły do mnie słowa przyjaciela, odwróciłam się gwałtownie.

-         Czytasz w myślach!? – krzyknęłam. Dwie zacięcie rozmawiające ze sobą japonki zamilkły i obrzuciły mnie spojrzeniem.

-         No co ty. – Brunet uśmiechnął się, prezentując przy tym śnieżnobiałe zęby. – Ale to żadna sztuka zorientować się, że coś cię trapi.

Uśmiechnęłam się szeroko. Radford znał mnie jak nikt inny.

-         Ja też się martwię, Elisabeth – stwierdził po chwili. - Są jednak rzeczy, na które nie mamy wpływu i musimy pozostawić je własnemu biegowi. To, co dzieje się teraz z moim rodzeństwem i Jasmine nie jest od nas zależne.

-         Wiem, ale...

Radford położył palec na moich ustach, tym samym kończąc moją wypowiedź. Sprawiał wrażenie opanowanego, jednakże w głębi serca czułam, że on również nie zaśnie dziś spokojnie.

Gdy ciemnobrązowy płaszcz Radforda znalazł się na moich ramionach, obróciłam się, by zobaczyć, jak mój przyjaciel samotnie wraca na ziemię.

-         Chotto matte kudasai*** – rzucił w odpowiedzi na moje pytające spojrzenie.

Gdy zostałam sama, dwie długowłose japonki w mniej więcej naszym wieku podeszły do mnie niepewnie. Niższa, ale stosunkowo pulchniejsza z nich odezwała się pierwsza.

-         Ty z Ameryka jesteś? – spytała łamaną angielszczyzną.

-         Tak – odparłam z uśmiechem. Od zawsze lubiłam rozmowy z obcokrajowcami. zZwłaszcza, gdy byli oni azjatami.

-         Czy się tobie Japonia podoba? – spytała ta wyższa.

-         Tak, zawsze chciałam tu przyjechać – odpowiedziałam.

Japonki wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami.

-         Czy ty po Nihongo**** mówić?

-         Hai, nihongo ga chotto wakarimasu.***** - odparłam w ojczystym dialekcie moich rozmówczyń.

Dziewczyny uśmiechnęły się do mnie serdecznie, po czym odbyłyśmy długą rozmowę na najróżniejsze tematy. Ja opowiadałam im o amerykańskich piosenkarzach i aktorach, one natomiast przybliżały mi różne ciekawostki z życia gwiazd japońskich oraz podzieliły się ze mną przepisem na doskonałe sushi, który był dziedziczony w ich rodzinie od pokoleń. Okazało się że Katsuko i Itsuko – bo tak nazywały się poznane przeze mnie Japonki – były przyrodnimi siostrami. Matka Itsuko była kochanką ich wspólnego ojca i kiedy zmarła, mężczyzna musiał zaopiekować się córką, o której jego żona nie wiedziała. Po wielu kłótniach udało im się jakoś dogadać.

W zamian za historię życia młodych japonek podzieliłam się z nimi własnymi przeżyciami. Opowiedziałam im o śmierci mojego ojca i o zagadce, którą kazał mi rozwiązać. Stwierdziły, iż jest to niezwykle smutna historia i zazdroszczą mi tego, że jestem na tyle silna, aby udźwignąć ciężar takich przeżyć. Odparłam, że bardzo miło mi to słyszeć.

Po upływie około pół godziny Radford pofatygował się z powrotem na górę. Moje nowe znajome zarumieniły się, gdy podszedł do mnie i objął mnie ramieniem.

-          Gdzie żeś się włóczył? – spytałam już po angielsku.

-         Szukałem dla nas noclegu – odparł chłopak, spoglądając równocześnie na stojące przed nami Azjatki.  – Konbanwa, watashi wa Radford desu.****** - powiedział mój przyjaciel, na co Japonki zachichotały wdzięcznie.

-         Hajimemashite******* - odparły równocześnie.

-         Radfordzie – zaczęłam odsuwając ramię przyjaciela od siebie. – Noc jeszcze młoda, a ty już myślisz o noclegu?

-         Tak. Myślę, że ci się spodoba.

-         Mam się bać?

-         Powinnaś. – Radford wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. – Jesteś głodna?

Brunet oparł się łokciami o barierkę. Jego szmaragdowe oczy przez moment przypominały mi iskrzące się gwiazdy. 

-         Nieszczególnie – odparłam.

-         W takim razie idziemy coś zjeść – rzucił Radford, ignorując moją wcześniejszą wypowiedź.

Posłusznie ruszyłam w ślad za moim przyjacielem. Nowopoznane przez nas Japonki zostały na szczycie Tokio Tower.

Radford zdjął plecak i z szerokim uśmiechem na ustach wydobył z niego paczkę papierosów, po czym umieścił sobie zwitek nikotyny w ustach i podpalił go błękitną zapalniczką.

-         Myślałam, że zostawiłeś to świństwo w domu – mruknęłam.

-         Żartujesz? – Radford wypuścił z płuc kłąb dymu. – Mam tym wypełnione pół plecaka. Na Danilli nie mają takich rzeczy...

-         Może to i lepiej? – rzuciłam. – Założę się, że almightianie mają dzięki temu znacznie zdrowsze płuca.

-         Nie da się ukryć. – Chłopak kaszlnął. – Na Danilli nie ma kompletnie żadnych zanieczyszczeń. Żadnych spalin, żadnych aerozoli, żadnych kopalń ani wybuchów wulkanów. Gospodarka jest tam na bardzo niskim poziomie. Przeciętny Ziemianin powiedział by, że tamtejsze miasta wyglądają tak, jak gdyby czas zatrzymał się tam w miejscu.

-         Mam wrażenie, że almightianie bardzo różnią się od ludzi – stwierdziłam.

-         Rzeczywiście. Almightianie bardzo szanują swoją planetę, pielęgnują ją z wielkim staraniem, aby wydała owoce. To niestety nie starcza. Dawniej wielu mieszkańców Danilli cierpiało głód, bo skuta lodem gleba nie chciała rodzić plonów. Teraz, gdy Instytut transportuje pokarm z Ziemi, jest znacznie lepiej.

-         Co? Jaki Instytut? – zainteresowałam się.

-         Almightianie zakupili kilkadziesiąt działek w różnych miejscach na Ziemi. Pracownicy Instytutu uprawiają rośliny i hodują zwierzęta tutaj, a inni transportują jedzenie na Danillię. Wszystko zgodnie z ziemskim prawem, nie licząc kilku podrobionych dowodów tożsamości.

-         Domyślam się, że Fabian również pracuje w takim instytucie?

-         Dokładnie. Szczwana z ciebie bestia. – Radford w czułym geście zmierzwił mi włosy.

-         Wiem o tym – odparłam z uśmiechem.

Brunet zgasił papierosa i kulturalnie wyrzucił go do kosza. Przez chwilę zatrzymał się przed sklepową wystawą, szybko jednak ruszył z powrotem przed siebie.

-         Danillianie bardzo zazdroszczą ludziom – kontynuował.

-         To zrozumiałe. Ludziom przypadła w udziale prześliczna, ciepła, pokryta zielenią planeta, a almightianie dostali bezkresny lodowiec.

-         To jedno. Sęk w tym, że ludzie nie potrafią swojej planety uszanować. Zauważyłaś to? Przecież tak wiele lasów jest wycinanych. Tak wiele zielonych obszarów przerabianych jest na bezsensowne parki rozrywki, centra handlowe, muzea... Przyznaj, że na dobrą sprawę ludzkość mogłaby się bez tego wszystkiego obejść.

-         No tak, nie mam co do tego wątpliwości.

-         A no właśnie. Ludzie dostali naprawdę wielki skarb, ale nie potrafią go uszanować i należycie o niego zadbać. O to almightianie mają żal do ludzi i tak naprawdę nigdy nie darzyli ich sympatią.

-         Też jesteś tego zdania? – rzuciłam, po czym ostentacyjnie podciągnęłam rękawy płaszcza i ścisnęłam dłonie w pięści.

-         Tak, ale biorę również pod uwagę to, że zdarzają się wyjątki – dodał szybko chłopak.

-         Dobrze, że to przyznałeś, bo inaczej spał byś dzisiaj w kontenerze.

Radford zaśmiał się, na co odpowiedziałam mu tym samym.

-         Nie jest ci zimno? – spytałam, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że nadal mam na sobie płaszcz przyjaciela, którego dłonie powoli siniały pod wpływem niskiej temperatury.

Chłopak zachichotał w odpowiedzi.

-         Spytaj się mnie o to samo, kiedy już będziemy na Danilli, dobrze? – rzucił z uśmiechem.

Kiwnęłam głową i spojrzałam przed siebie. Brunet zatrzymał się właśnie przed jednym z budynków. Po zapoznaniu się z podniszczonym, widniejącym na nim szyldem stwierdziłam, iż jest to miejsce, gdzie podają sushi.

-         Zapraszam. – Radford otworzył przede mną drzwi, a ja ochoczo weszłam do środka.

* * *

W ustach nadal czułam smak tradycyjnego, japońskiego ramenu, gdy wraz z Radfordem ruszyliśmy na podbój nieco mniej zamożnych dzielnic Tokio. Rzadko można było tu spotkać kolorowe neony i sklepy z kolorowymi, przyciągającymi wzrok wystawami. Ściany domów były podniszczone, co jakiś czas zauważałam również wybite okna. Ulice nie były w najlepszym stanie, toteż nieczęsto reflektory samochodów przecinały panujący tu półmrok. Nie wszystkie latarnie były czynne, co jedynie potęgowało nieprzyjemne odczucia względem tej dzielnicy. Co jakiś czas mijaliśmy młodych ludzi, którzy ze spuszczonymi głowami niczym duchy sunęli przed siebie.

-         Dokąd idziemy? – spytałam, niepewnie rozglądając się w koło. Ciemne zaułki wzbudzały we mnie niepokój.

-         To niedaleko – odparł chłopak, również uważnie badając otoczenie.

-         Coś mi się wydaje, że nie powinniśmy się tu zapuszczać – stwierdziłam, na co brunet jedynie mruknął coś pod nosem, kręcąc głową.

Być może obejrzałam w życiu zbyt wiele anime i azjatyckich filmów, przez co moje zdanie na temat poruszania się biedniejszymi dzielnicami Tokio o tak późnej godzinie nie jest najlepsze. Ileż to razy widziałam, jak śliczne, długonogie japonki uciekały tymi samymi ulicami przed psychopatami z piłą mechaniczną w dłoniach? Ileż to razy widziałam, jak w podobnych miejscach dochodziło do niewyjaśnionych zgonów i gwałtów? To wszystko sprawiło, że każdy najdrobniejszy dźwięk przyprawiał mnie o palpitacje serca.

-         Czy mi się zdaje, czy pierwszy raz widzę cię naprawdę przerażoną? – spytał z uśmiechem Radford, za co zapragnęłam zdzielić go czymś w głowę.

-         Nic nie mów – burknęłam.

Chłopak wyciągnął dłoń w moim kierunku. Ujęłam ją bez dłuższego zastanowienia. Mimo iż była przyjemnie ciepła, ani trochę nie zwiększyła mojego poczucia bezpieczeństwa.

-         Jesteśmy na miejscu – rzucił brunet.

Obrzuciłam wzrokiem budynek, przed którym się znaleźliśmy. Była to średniej wielkości budowla o wyblakłych ścianach i wyjątkowo dobrze trzymającym się dachu. Tylko jedno z dziesiątek znajdujących się w nim okien było odsłonięte, jednakże w kilku innych dało się dostrzec palące się, mętne światło. Nad podwójnymi drzwiami znajdował się wiekowy szyld, na którym napisane były wdzięczne słowa: „Utopia – love hotel”.

-         Chyba sobie żartujesz – zaczęłam, gdy zdałam sobie sprawę z tego, gdzie się właśnie znalazłam.

-         Coś ci się nie podoba? To bardzo porządny hotel. Fabian opowiadał mi, że sypiał tu nie raz.

-         Love hotel – sprostowałam. – To znacząca różnica.

Love hotel jest to tego rodzaju miejsce, gdzie wynajmuje się parom pokoje na godziny, w czasie których młodzi ludzie spędzają czas na oddawaniu się cielesnym rozkoszom. Często są to miejsca bogato urządzone, wyposażone w różne atrakcje urozmaicające parom współżycie, jednakże istnieją również hotele biedniejsze, dostępne nawet dla miejskiego plebsu. Są one dość istotnym elementem japońskiej kultury. Mimo iż czytałam o nich naprawdę wiele, nigdy szczególnie nie zależało mi na tym, aby samej również skorzystać z ich wygód.

-         To nawet lepiej. – Radford uśmiechnął się szeroko. W jego szmaragdowych oczach widać było niegasnący entuzjazm.

-         Radford, ja nie...

-         Lizz, czy naprawdę nigdy nie chciałaś spędzić nocy w takim miejscu? – Chłopak nie ustępował.

-         Nie – rzuciłam i odwróciłam się na pięcie, jednakże czyjaś silna dłoń skutecznie uniemożliwiła mi ucieczkę.

Zostałam brutalnie zaciągnięta do środka. Brunet szybko uzyskał klucz i bez słowa zaprowadził mnie do pokoju. Gdy usiadłam na wielkim, czerwonym łożu, chłopak zamknął za mną drzwi.

-         Zdajesz sobie sprawę z tego, że stosowanie przemocy nie było konieczne? Prędzej czy później i tak bym się zgodziła – mruknęłam.

-         Zdaję sobie z tego sprawę, ale chciałem się trochę zabawić. – Chłopak uśmiechnął się szeroko.

Urocze dołeczki w jego policzkach sprawiły, że nie miałam serca, aby się na niego gniewać.

-         Skoro tak mówisz...

Zdjęłam płaszcz i buty, po czym zabrałam ze sobą swój niewielki ekwipunek i bez słowa zajęłam łazienkę.

Ciepły prysznic znacząco poprawił mi humor. Dodatkowo rozbawiły mnie również hotelowe ręczniki z wizerunkami postaci z anime z gatunku hentai********.

Gdy wróciłam do pokoju, zastałam Radforda grzecznie stojącego przy otwartym oknie z papierosem w ustach. Gdy rzuciłam plecak na fotel w kształcie pandy, wyrzucił peta na zewnątrz.

-         Jak wrażenia? – spytał, wskazując podbródkiem na drzwi od łazienki.

-         Sam się przekonaj – odparłam i rzuciłam się na łóżko.

Brunet zamknął okno i udał się do łazienki.

Przejechałam dłonią po satynowej pościeli, jaką okryte było łóżko, w którym miałam dzisiaj spędzić noc. Była niesamowicie miękka, a jej zapach świadczył o tym, że właściciele „Utopii” dbali o to, aby wyprać ją przed każdą wizytą nowych par.

Rozejrzałam się w koło. Pomieszczenie nie było urządzone zbyt dostatnio, mimo to znajdujące się w nim sprzęty pasowały do siebie idealnie. W niewielkim oknie wisiały bordowe, tiulowe zasłony delikatnie kontrastujące z piaskowymi ścianami. Poza ogromnym łożem i stojących przy nim nocnych szafeczkach w pokoju znajdywały się również dwa fotele i komoda, do której wolałam nie zaglądać. Na parapecie stało postarzałe radio, którego antena była dziwnie wykrzywiona. Moje spojrzenie zatrzymało się przez chwilę na leżącej na parapecie paczce papierosów. Po chwili namysłu przeniosłam wzrok na znajdujący się za oknem krajobraz. Zobaczyłam księżyc, który zdawał się rozciągać jasny, mglisty płaszcz nad miastem, nadając mu wyjątkowy klimat.

Ponownie spojrzałam na satynową pościel i znacząco pokręciłam głową. Nie ma mowy, abym spała tu dziś razem z Radfordem. Tak nisko jeszcze nie upadłam. Swoją drogą, podłoga również wygląda bardzo zachęcająco. Mojemu przyjacielowi z pewnością się spodoba.

Drzwi od łazienki otworzyły się. Stanął w nich urodziwy młodzieniec ubrany jedynie w podkoszulkę i bokserki w serduszka. Rozbawił mnie jego widok, jednakże nie dałam tego po sobie poznać.

Chłopak zgasił wszystkie światła, zostawiając jedynie lampkę stojącą na szafce obok łóżka. Położył swoje ubrania na fotelu.

Bez słowa obserwowałam jego poczynania, wodząc za nim pytającym wzrokiem. Radford podszedł do łóżka i położył się na nim, po czym obrócił się, w skutek czego znalazł się dokładnie nade mną, opierając się rękoma po obu stronach mojej twarzy.

Nie zareagowałam na ten gest w żaden sposób, mimo to nie ukrywam, że serce zaczęło mi być jak szalone, jak gdyby chciało wywarzyć dziurę w mojej piersi i uciec gdzie pieprz rośnie.

Chłopak przez dłuższą chwilę patrzył mi w oczy. Nie uciekałam przed nim spojrzeniem. Starałam się wyczuć jego nastrój. Był pogrążony w transie, w dziwnej melancholii, z której zapewne niełatwo będzie go wybudzić.

Mokre włosy Radforda zsunęły się z jego karku i połaskotały mnie po policzku, zostawiając na nim wilgotny ślad.

Chłopak uśmiechnął się i przysunął się nieco bliżej. Pachniał świeżością i mydłem.

-         Co robisz? – spytałam w końcu.

-         Elisabeth... – wyszeptał namiętnym tonem. – Proszę...

-         O co? – rzuciłam, mimo iż odpowiedź na to pytanie była dla mnie oczywista.

Gdy brunet zbliżył usta do moich warg, obróciłam twarz w obronnym geście. Chłopak jednak nie rezygnował.

-         Lizz, proszę... – wyszeptał mi do ucha. Jego palący oddech sprawił, że przebiegły mnie dreszcze.

-         Nie – mruknęłam, niepewnie wpatrując się w szmaragdowe oczy.

-         Proszę... – powtórzył, ponownie zbliżając się do mnie.

Radford oblizał wargi. Z jego włosów nadal rytmicznie skapywały kropelki wody. Jego delikatny zapach bez wątpienia oddziaływał na moje zmysły. Bijącego od niego ciepła nie sposób było opisać.

Eh... raz kozie śmierć.

-         No dobrze – wyszeptałam niepewnie i zamknęłam oczy.

Poczułam szybkie, delikatne cmoknięcie w czoło, po czym cudowny zapach i niesamowite ciepło zniknęło. W pokoju dało się słyszeć cichy śmiech.

-         Mam cię – pisnął radośnie Radford, po czym otworzył okno i ponownie zapalił.

-         Ja pie**ole – warknęłam, po czym obróciłam się na bok i nakryłam się kołdrą aż po czubek głowy.

Pieprzony, międzygalaktyczny pedał.

___

* Itadakimasu (jap.) - smacznego

** Otaku (jap.}– osoba interesująca się Japonią, oglądająca anime i czytająca mangi

*** Chotto matte kudasai(jap.) – poczekaj chwilę, proszę

**** Nihongo(jap.) – japoński

***** Hai, nihongo ga chotto wakarimasu (jap.) – (dosł.) Tak, rozumiem trochę japoński

****** Konbanwa, watashi wa Radford desu – (jap.) dobry wieczór, nazywam się Radford

******* Hajimemashite (jap.) – (dosł.) „widzimy się po raz pierwszy”, można to tłumaczyć jako „miło mi poznać”

******** Hentai (jap.) – (dosł.) „zboczeniec”, potocznie określa się tym mianem anime o charakterze pornograficznym, gdzie między postaciami dochodzi do jawnego stosunku płciowego

Wiem, że rozdział pisałam naprawdę długo (ponad dwa miesiące...), ale wiecie, jak to jest. Wena, moi drodzy, wena... Niemniej jednak jakoś udało mi się napisać to do końca. Swoją drogą cieszę się, że tak dłogo mi się z tym zeszło, bo wcześniej pewnie nie wpadłabym na pomysł z takim zakończeniem. Jak wam się podobało? Bo mi naprawdę bardzo.

Dziękuję Fabii za to, że cały czas przypomina mi o pisaniu i męczy mnie o to, żebym dodawała kolejne rozdziały. Fabia, gdyby nie ty, ten rozdział jeszcze by nie powstał. Ogólnie dziękuję ci za to, że mnie wspierasz.

Jeśli ktoś to jeszcze czyta, to będę wdzięczna za wszelkie opinie. Chciałabym wiedzieć, co jeszcze robię źle.

To chyba wszystko. Do następnego ^^.