10. Życie Jasmine jest dla mnie o wiele ważniejsze, niż moje własne

Zegar mozolnie wybijał północ. Kukułka poruszała się powoli, jak gdyby na siłę chciała zatrzymać ostatnie sekundy dnia. Gdy jednak zdała sobie sprawę z tego, że na to już za późno, zrezygnowana ukryła się w drewnianej, bogato zdobionej obudowie. Obudowie, która nawet w najmniejszym stopniu nie pasowała do reszty sprzętów w pomieszczeniu. Co więcej – każdy z przedmiotów znajdujących się w niewielkim salonie zdawał się być z innej bajki. Przeciętny obserwator mógł z powodzeniem wyciągnąć wniosek, że osoba urządzająca ten pokój nie miała zielonego pojęcia o wystroju wnętrz bądź była bardzo oryginalnym i niezrozumianym przez ludzkość artystą. Ja jednak zostałabym przy pierwszej opcji.

Po kilku sekundach oszklone drzwi saloniku otworzyły się, a do środka z impetem wpadły dwie postaci złączone w namiętnym tańcu. Słabe światło lamp ulicznych wpadające do pokoju nie pozwalało na rozpoznanie ich twarzy, po sylwetkach jednak dało się określić, iż były to dwie młode kobiety. Nieco wyższa z nich sprawnie zaciągnęła swoją partnerkę na kanapę i usiadła na niej okrakiem. Nie mówiły nic. Od ścian echem odbijały się jedynie odgłosy sygnalizujące, jak wielkiej rozkoszy doznają kobiety. Wyższa szybko ściągnęła ubranie ze swej partnerki, ta druga natomiast wplotła palce w jej włosy i przyciągnęła jej głowę po siebie, jednocześnie wpijając się w jej usta, z których wydostał się głośny jęk.

Zrobiło mi się niedobrze, gdy kolejna część garderoby wylądowała na podłodze. Usiadłam na parapecie i odruchowo zasłoniłam oczy rękoma, pozwalając sobie jedynie przez palce obserwować poczynania kobiet. Nie było wątpliwości, że nie zdają sobie sprawy z mojej obecności. Ta scena była tylko kolejną wizją. Tylko w jakim celu została mi pokazana?

-         Vanesso... – wyjęczała jedna z dziewczyn. – Chcę cię zobaczyć.

Oczywistym był fakt, iż dla nich – podobnie jak dla mnie – ciemność stanowi swego rodzaju przeszkodę. Wyższa z kobiet wyciągnęła rękę przed siebie i włączyła nowoczesną lampę, groteskowo kontrastującą ze złoconą szafką, na jakiej stała. Moim oczom ukazały się twarze kochanek.

Tamitaya uśmiechnęła się szeroko, widząc przed sobą obnażoną dziewczynę. Zachichotała cicho, po czym ponownie zaczęła obdarzać ją pocałunkami. Ja natomiast z każdą chwilą coraz bardziej zachwycałam się faktem, jak bardzo mogą pasować do siebie ciała dwóch nastolatek. Ich – nie oszukujmy się – doskonałe sylwetki zdawały się być dla siebie stworzone. Po dłuższej chwili doszłam do wniosku, iż dziewczęta z pewnością nie widziały się przez bardzo długi czas. Każdy ich ruch był namiętny, czuły, a zarazem dziki i zachłanny. Odniosłam wrażenie, jak gdyby ta noc była dla kochanek zarówno powitaniem, jak i pożegnaniem.

Poczułam silny ucisk w żołądku. Obraz przed moimi oczami szybko zaczął się rozpływać, by powoli przerodzić się w zupełną czerń. Zrobiło mi się niedobrze. Odniosłam wrażenie, jak gdyby ktoś pociągnął za linę, którą uprzednio przewiązał mnie w pasie. Ostatecznie zakręciło mi się w głowie, a rzeczywistość rozpadła się na milion kawałków.

* * *

Niepewnie otworzyłam oczy. Nudności błyskawicznie ustały, mimo to odruchowo złapałam się za brzuch. Kilkakrotnie potrząsnęłam głową i zamrugałam, chcąc, aby obraz przed moimi oczami ustabilizował się. Dopiero po kilku chwilach ujrzałam Nathaniela i Radforda, którzy wpatrywali się we mnie. Na ich twarzach malowało się zdenerwowanie i zaciekawienie jednocześnie. Po chwili niemej wymiany spojrzeń pierwszy odezwał się Radford.

-         Elisabeth, słyszysz nas?

-         Tak – odparłam. – Straciłam przytomność?

-         Raczej nie, ale przez dłuższy czas zupełnie nie reagowałaś na to, co się wokół ciebie działo – wytłumaczył brunet. – Jedynie ślepo wpatrywałaś się przed siebie. Nie mrugałaś przez ponad 15 minut.

„To by wyjaśniało fakt, że tak bardzo pieką mnie oczy”, przemknęło mi przez myśl.

-         Przepraszam – mruknęłam.

-         Nie przepraszaj. – Radford przez cały czas badawczo mi się przyglądał. – Czy może... coś się stało? Jesteś chora?

-         Myślę, że nie. – Po raz kolejny potrząsnęłam głową. – Chcę was o coś zapytać. Kim jest Tamitaya? To bliźniaczka Jasmine, prawda?

Na twarzach moich przyjaciół wymalowało się zaskoczenie. Nathaniel przesunął dłonią po udzie Radforda i wtulił się w jego pierś. Brunet nie poruszał się. Wstrzymał oddech na dłuższą chwilę.

-         Skąd możesz o niej wiedzieć? – odezwał się w końcu, kierując pytanie bardziej do samego siebie, niż do mnie. – Nic, co byłoby w jakikolwiek sposób z nią związane nie znalazło się nigdy na ziemi...

-         ...poza tym, że sama Tamitaya jakiś czas temu odwiedziła Tastentoon – rzuciłam.

-         To niemożliwe – odpowiedział Radford, po czym wyswobodził się z objęć Natha i podszedł od okna, nerwowo wyszukując czegoś w krajobrazie miasta.

Blondyn mruknął z niezadowoleniem i wziął w objęcia kudłatą poduszkę spoczywającą na kanapie.

-         Możliwe. Ale to teraz najmniej istotne. Już dawno wróciła tam, skąd przyszła, przy okazji zabierając ze sobą Vanessę.

-         To ma sens – wtrącił się Nath. – Jakoś dawno nie widzieliśmy naszej koleżanki.

-         Niemożliwe – powtórzył brunet.

-         Nieistotne. Opowiedzcie mi coś o niej – poprosiłam i skierowałam wzrok na Radforda.

Brunet wziął głęboki oddech.

-         Tak, to bliźniaczka Jasmine. – Chłopak odpowiedział na moje uprzednie pytanie. - Te dwie nie przepadają za sobą. A ściślej mówiąc to Tamitaya nienawidzi swojej siostry. Obie są najmłodsze w swojej rodzinie. Może cię to zdziwi, ale jedna z nich miała zostać następczynią tronu. Tam, skąd pochodzę czynnikiem wpływającym na to, które z potomków króla przejmie koronę nie jest ani kolejność, w jakim przyszły na świat, ani ich umiejętności czy siła, ani mądrość czy też wygląd. To rodzice dokonują bezpodstawnego wyboru. Rodzice Jasmine wybrali ją.

-         Podobnie jak starzy Radforda wybrali na króla mojego chłopaka – wtrącił się Nathaniel.

Na chwilę zaniemówiłam. Długopis, który obracałam w dłoni cicho upadł na podłogę.

-         Jesteś księciem? – wykrztusiłam w końcu.

-         Tak wyszło – odparł brunet. – Mój ojciec w porozumieniu z rodzicami bliźniaczek zarządził, że mam poślubić Jasmine, a w efekcie nasze królestwa miały się połączyć w jedno wielkie mocarstwo.

Brunet przemaszerował przez pokój i wydobył z barku butelkę ajerkoniaku, po czym bez skrupułów pociągnął sporego łyka. Nathaniel nie zareagował.

-         Brzmi jak bajka. W takim razie nie rozumiem, co robicie na ziemi? Nie uwierzę, że odbywacie właśnie podróż przedślubną -  skwitowałam.

Schyliłam się i podniosłam długopis. Przez kilka sekund atrament zdążył rozlać się na dywanie, tworząc efektowną plamę. Radford puścił to mimo uszu.

-         Jak to w bajkach bywa, pojawił się pewien zły pan, który bezdusznie zabił moich rodziców i usiłował też odebrać nam życie, tyle że szczęśliwie udało nam się uciec. – Brunet kontynuował swoją opowieść. – Aktualnie ukrywamy się przed tyranem, który wygodnie rozsiadł się na moim tronie.

Chłopak zamilkł na chwilę. Przez moment wpatrywałam się w niego, nie mając pojęcia, co powinnam powiedzieć. Wiedziałam, że jego rodzice nie żyją. Nie zdawałam sobie jednak sprawy z tego, że zostali zamordowani. Mogłam się tego jednak domyśleć. Śmierć pary królewskiej, bezwzględny tyran i ucieczka – opowieść Radforda idealnie pokrywa się z moim snem. Teraz wiem, co takiego miało miejsce.

-         A te porwania... – szepnęłam.

-         Sługusom tyrana udało się zlokalizować nasze położenie. Wiedzieliśmy, że prędzej czy później im się to uda. Sami planowaliśmy atak na zamek i odbicie tronu, ale oni nas wyprzedzili. Mimo to i tak nie mieliśmy szans. Nas było tylko sześcioro, a tamci mieli stutysięczna armię bezwzględnych wojowników.

-         Sześcioro, czyli ty, trojaczki, Nathaniel i Jasmine, tak?

Blondyn zachichotał.

-         Ja nie mam z tym nic wspólnego. – Chłopak podniósł się z kanapy i podszedł do swojego lubego. Stęskniony za jego pieszczotami, objął Radforda w pasie. – Rad mówił o Fabianie.

-         Nie rozumiem... – zmieszałam się.

Słowa blondyna tworzyły element, który nie pasował do mojej układanki. Coś się nie zgadzało.

-         Jestem takim samym człowiekiem, jak ty. Z tym, że to międzygalaktyczne ciacho jest we mnie zakochane po uszy, to wszystko.

Radford przelotnie pocałował Natha w policzek.

-         Dokładnie – potwierdził brunet.

-         Ale przecież... – Usilnie szukałam argumentów, które byłyby w stanie potwierdzić moją poprzednią tezę. – Jasmine użyła na nim swojej różdżki.

-         Co!? – wybuchnął Radford. – Przecież nie można..!

-         Kochanie, spokojnie. – Nathaniel wykonał uspokajający gest dłońmi. – To tylko nieszkodliwy Znak Znieczulający, Jazz testowała go już na ludziach, pamiętasz? Jest bezpieczny.

-         Skoro tak mówisz...

Chłopak, który przez chwilą przypominał rozwścieczonego byka uspokoił się. Jego ramiona powoli opadły w dół.

-         Jak to „testowała”? – spytałam zniesmaczona.

-         To w tej chwili najmniej istotne, Lizz. – Radford podrzucił mi wymijającą odpowiedź.

W tym samym momencie drzwi mieszkania otworzyły się, a do środka wpadł Fabian. Jego włosy były roztrzepane, a twarz zupełnie czerwona.

-         Słuchaj mnie uważnie. – Bez zbędnych uprzejmości podbiegł do Radforda i złapał go za ramiona. – Od tej chwili mieszkasz u Nathaniela. Rozmawiałem właśnie z jego rodzicami. Ja jadę na Danillię. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, pewnie kogoś po ciebie przyślę. Pod żadnym pozorem nie próbuj jechać za mną.

-         Zrozumiałem. – Radford nie zadawał zbędnych pytań. Nathaniel wpatrywał się w Fabiana badawczo.

-         Uważajcie na siebie – rzucił nowoprzybyły i pospiesznie skierował kroki w stronę wyjścia.

-         I ty też bądź ostrożny – mruknął Nathaniel, bawiąc się suwakiem bluzy Radforda. Zielonooki ślepo wpatrywał się w Fabiana.

-         Dzięki – odrzekł szatyn i opuścił mieszkanie.

Drzwi trzasnęły. Chłopcy usiedli na kanapie. Radford nie odzywał się. Jego mięśnie napięły się. Nerwowo uderzał stopą o podłogę, wybijając przy tym chwytliwy rytm.

-         Fabian nie miał się tobą zająć? – zapytał w końcu Nathaniel.

-         Nie byłby w stanie bezczynnie siedzieć i czekać na to, co się stanie. Podobnie jak ja.

-         To znaczy? – Na twarzy blondyna pojawiło się zaniepokojenie.

-         Jadę za nim. Sam nie da sobie rady. – W głosie bruneta dało się wyczuć zdecydowanie.

Chłopak podszedł do komody i sprawnie przejrzał zawartość szuflad. Po kilku chwilach odwrócił się do nas ze zrezygnowaniem. Kropla potu spłynęła z jego czoła.

-         Nath, pożyczysz mi na bilet do Oslo? – spytał nagle.

-         Trojaczki nie mają żadnych oszczędności? – Blondyn nie wydawał się być chętny do pomocy.

-         Mają. Głęboko schowane tam, gdzie nie sięgną moje rączki. Mogę na ciebie liczyć? – ciągnął Rad.

-         Ja ci pożyczę – poderwałam się. – Ale pod warunkiem, że weźmiesz mnie ze sobą.

Radford przez kilka sekund w milczeniu rozważał moją propozycję. W końcu kiwnął głową.

-         Zgoda. Potrzebuję 1200$. No i drugie tyle, jeśli chcesz lecieć ze mną. A przy dobrych wiatrach będziemy też musieli mieć czym wrócić. Naprawdę dasz radę zdobyć taką sumę do jutra? – Brunet skrzyżował ręce na piersiach.

-         Powiedziałam, że ci pożyczę. O resztę nie musisz się martwić – odparłam.

-         Dobrze. – Chłopak przez cały czas patrzył na mnie z niedowierzaniem. – Ale ostrzegam cię, że to nie będzie wycieczka krajoznawcza. Nie gwarantuję, że wrócimy cali, ani że w ogóle wrócimy. Naprawdę chcesz jechać ze mną?

-         Chcę uratować Jasmine. Ona też tam jest, prawda?

Chłopcy wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia.

-         Niestety tak. Jeśli chcesz, możesz jechać, ale nie oczekuj, że na wiele mi się przydasz – rzucił zielonooki.

Podniosłam się z miejsca.

-         Zaryzykuję.

Nathaniel spojrzał na zegarek.

-         Rad, chodźmy już. Zjesz gorącą kolację, prześpisz się. Sprawdzę dla ciebie godziny odlotu samolotów – szepnął Nathaniel.

-         Jesteś niezastąpiony.

Brunet objął swego lubego w pasie i pocałował go w płatek ucha. Nath zarumienił się.

-         Widzimy się jutro rano? – spytałam naciskając klamkę od drzwi.

-         Tak. Weź pieniądze i jakieś ciepłe ubranie. – Radford zaczął kolejno gasić światła we wszystkich pokojach. Nath wziął do ręki piżamę i szczoteczkę do zębów swojego chłopaka.

-         Na jak niskie temperatury mam się przygotować? – spytałam.

-         Maksymalnie –70°C, ale to się zdarza tylko zimą. Teraz mamy jesień – wytłumaczył brunet.

Spojrzałam na niego z głupkowatym wyrazem twarzy. Musiałam wyglądać naprawdę groteskowo na tle tak poważnej sytuacji.

-         Mamy wiosnę – stwierdziłam.

Nathaniel zachichotał wdzięcznie.

-         Na Ziemi owszem. Ale nie tam, gdzie się udajemy.

-         To znaczy?

Przeraziłam się nie na żarty? Czyżby Radford naprawdę chciał polecieć samolotem na inną planetę?

-         Po prostu bądź gotowa. Zobaczymy się tu jutro rano i wszystko ci wyjaśnię.

* * *

W domu było zupełnie ciemno. Rozpieszczona kotka cicho zamruczała i wybiegła z mojej sypialni, gdy otworzyłam drzwi. Zniesmaczona strzepnęłam poduszkę, na której zostało kilka kłaków zwierzaka.

Na biurku czekały na mnie tosty z serem i zimna już herbata. W duchu podziękowałam swojej rodzicielce i zabrałam się za jedzenie. W tym samym czasie wydobyłam z szuflady białą kartkę, wzięłam do ręki długopis i zaczęłam redagować list, który jutro miała przeczytać moja matka.

Mamo,

Wrócę. Zaufaj mi i nie martw się o mnie. Nie próbuj mnie szukać, bo to nic nie da. Będę poza zasięgiem policji i wszelkich służb specjalnych.

PS Jeśli zginą ci jakieś pieniądze, to wiedz, że ja je wzięłam. W przyszłości postaram się jakoś Ci je oddać.

Kocham cię.

Elisabeth

Złożyłam kartkę na cztery części i odłożyłam na bok. Jutro umieszczę ją w odpowiednim miejscu.

Wyjęłam z szafy średniej wielkości plecak i wlepiłam wzrok w ścianę, mając cichą nadzieję, że dojrzę na niej listę rzeczy, które powinnam zabrać ze sobą w podróż. Naturalnie nic takiego się nie stało. Zrezygnowana rozejrzałam się po pokoju. Na pierwszy ogień umieściłam w plecaku kilka zmian bielizny, spodnie, podkoszulkę i gruby sweter. Następnie udało mi się wcisnąć najgrubszą kurtkę i adidasy. Ostatecznie znalazła się tam również szczoteczka do zębów i pasta.

Cicho niczym mysz udałam się do salonu i z jednej z szuflad zabrałam 10 000$, które razem z matką misternie odkładałyśmy, planując w przyszłości wyremontować mieszkanie. Zakłuło mnie sumienie, jednak zignorowałam to uczucie i ukryłam pieniądze w dziecinnej, błękitnej portmonetce, którą następnie umieściłam w plecaku.

Po długiej kąpieli znów usiadłam przy biurku, aby uzupełnić informacje w moim notesie. Było ich naprawdę sporo, a w czasie podróży miałam dowiedzieć się znacznie więcej.

Cieszyłam się, że moi przyjaciele postanowili w końcu wyjawić mi swój sekret. Ale cóż to była za radość, kiedy wiedziałam, że Jasmine i Brownesom grozi niebezpieczeństwo? To tak, jak gdyby na dzień przed własną śmiercią cieszyć się z wygranej na loterii. Jakie to ma teraz znaczenie?

Im dłużej o tym myślę, tym bardziej zastanawiam się nad tym, w jaki sposób Radford będzie chciał odbić swoje rodzeństwo. Sam powiedział, że tyran, który jest odpowiedzialny za ich zniknięcie, ma do dyspozycji ogromną armię. Rad natomiast ma mnie. Czy będę w stanie mu pomóc?

* * *

Dzień zaczął się nader zwyczajnie. Słońce z uśmiechem na twarzy zapukało do mojego okna, informując mnie o tym, że nastał świt. W naturalnym dla siebie odruchu rzuciłam gwieździe nienawistne spojrzenie.

-         Aaaakysz! – warknęłam i nakryłam się kołdrą.

Słońce zrezygnowało z denerwowania mnie i ukryło się za chmurami. Czyżby taka potęga obawiała się mojej skromnej osoby?

 Po chwili zastanowienia podniosłam się z łóżka, ubrałam się i zaścieliłam łóżko. Ciekawe, kiedy znowu będę miała okazję spędzić w nim noc?

Usiadłam na obrotowym krześle i ukryłam twarz w dłoniach.

Co ja najlepszego wyprawiam? Dlaczego pakuję się w takie niebezpieczeństwo? Wobec sama-nie-wiem-jak-wielkiej-potegi jestem zupełnie bezsilna. Podobnie jak Radford, on jednak sprawia wrażenie, jak gdyby dokładnie wiedział, co robi. A ja? Nie mam pojęcia, co mnie czeka. Dokąd się udajemy? Z kim będziemy musieli się zmierzyć? Czy przeżyjemy?

Lizz, jesteś kompletną idiotką.

Ale przecież nie mogę bezczynnie czekać! Życie Jasmine jest dla mnie o wiele ważniejsze, niż moje własne, do cholery!

Jak gdyby nigdy nic udałam się do kuchni i zjadłam śniadanie w towarzystwie matki. Obie milczałyśmy. Po skończonym posiłku niepostrzeżenie położyłam na blacie kuchennej szafki list, który zredagowałam poprzedniego dnia. Następnie wzięłam z pokoju plecak, włożyłam cienki płaszcz i ciepłe, zimowe obuwie.

Rzuciłam tęskne spojrzenie w stronę matki, która właśnie pochylała się nad zlewem. Wyraz jej twarzy pozostawał dla mnie nieodgadniony. Była spokojna, ale i zmęczona. Wyglądała tak, jak gdyby przez kilka dni przybyło jej ponad dziesięć lat. Westchnęła głęboko, gdy talerz wysunął się z jej dłoni i znów zanurzył się w wodzie.

Poczułam nieprzemożoną chęć pozostania przy swojej rodzicielce i sprawowania nad nią opieki. Wiedziałam jednak, że ma teraz męża i to do niego będzie należeć to zadanie.

Jak Dorinda zniesie moje zaginięcie? Napisałam w liście, aby się o mnie nie martwiła, ale byłabym naiwna, gdybym sądziła, że rzeczywiście puści tą sytuację mimo uszu. To moja matka, na litość, a ja jestem jej córką. Kocha mnie, oczywiście z wzajemnością. Będzie się o mnie martwić, podobnie jak ja będę obawiać się o nią. To naturalne.

Na myśl o tym, że mogę już nigdy więcej nie zobaczyć matki poczułam w ustach gorzki smak. Szybko potrząsnęłam głową i kilkakrotnie zamrugałam oczyma, chcąc powstrzymać się od łez. Elisabeth Kaviste nigdy nie płacze, do cholery!

Podeszłam do matki i bez słowa objęłam ją w pasie, przyciskając policzek do jej serca. Kobieta najpierw spojrzała na mnie zaskoczona, szybko jednak wytarła dłonie i pogłaskała mnie po twarzy. Odgłos jej bijącego serca uspokoił mnie. Poczułam również, że coś poruszyło się na wysokości jej zaokrąglonego brzucha. Uśmiechnęłam się do siebie. Teraz, gdziekolwiek by nie była, na pewno nie będzie sama.

-         Kocham cię – mruknęłam, a słowa te wydały mi się tak obrzydliwie proste i nic nieznaczące, że po chwili ugryzłam się w język.

-         Ja ciebie też, Elisabeth – odparła kobieta, nieco zbita z pantałyku. Nieczęsto miała okazję widzieć u mnie przejawy jakichkolwiek emocji czy wyższych uczuć.

Odsunęłam się od rodzicielki i powędrowałam w kierunku drzwi, kiedy ona zmierzyła mnie wzrokiem.

-         Nie będzie ci za gorąco w tych butach? – spytała Dorinda.

-         Jest dobrze – odparłam i uchyliłam drzwi. – Wychodzę.

-         Kiedy wrócisz?

Nie odpowiedziałam, a jedynie szybko zatrzasnęłam za sobą drzwi. „Do zobaczenia”, mruknęłam w myślach. Bez chwili zwłoki udałam się do mieszkania Brownesów. Moi przyjaciele siedzieli na kanapie w salonie i zawzięcie o czymś rozmawiali. Rolety w oknach były zasłonięte, więc w pokojach panował półmrok. Jedynym źródłem światła była lampka ustawiona na niewysokiej ławie.

-         Dobrze, że jesteś – przywitał mnie Radford.

-         Też się cieszę – odparłam i usiadłam na jednym z foteli.

-         Co ze sobą wzięłaś?

Po kolei wymieniłam zawartość plecaka. Radford pokiwał głową z aprobatą.

-         Mam nadzieję, że nie masz przy sobie telefonu.

-         Mam nie brać komórki? – zdziwiłam się.

-         Ile za nią dałaś?

Wyciągnęłam z kieszeni obtłuczony, porysowany telefon, którego tylna obudowa przyklejona była taśmą.

-         Zresztą nieważne. – Brunet wyglądał na lekko rozbawionego. Wstał, po czym podszedł do okna i podniósł roletę. – Mamy do wyboru samolot o 12.43 albo 16.37, a jako że zależy nam na czasie, polecimy wcześniejszym.

Ze zrozumieniem pokiwałam głową. W tej samej chwili poczułam nieprzyjemny ucisk w gardle. Bałam się.

-         Mamy pół do dziesiątej. Jak dostaniemy się na lotnisko?

-         Weźmiemy taksówkę.

-         Tak właśnie myślałam...

Radford wykonał telefon, ja natomiast przysiadłam się do Nathaniela i usiłowałam doprowadzić go do szału poprzez natarczywe wpatrywanie się w niego. Blondyn zdawał się jednak tego nie zauważać.

-         Im dłużej na ciebie patrzę, tym bardziej przypominasz mi Key’a z SHINee, wiesz? – rzuciłam, nie odwracając wzroku od chłopaka.

-         I’m so curious, yeah! – Nath przytoczył fragment refrenu jednej z piosenek wyżej wymienionego zespołu. Trzeba było mu przyznać, że jego wersja nie była wiele gorsza od oryginału.

-         Niby w czym on ci go przypomina? – spytał Radford, odkładając telefon na miejsce.

-         Nie widzisz? Te oczy, ta nieskazitelna buźka... cały Key! – Uśmiechnęłam się szeroko.

Brunet przekręcił głowę i bliżej przyjrzał się swojemu ukochanemu. Sam zainteresowany natomiast nie poruszał się, a jedynie delikatnie uśmiechał pod nosem.

-         Nie widzę podobieństwa – skwitował Radford, gasząc tym samym mój zapał.

Nathaniel delikatnie pochylił się do przodu, gdy twarz jego kochanka znalazła się kilka centymetrów przed nim. Radford złożył na czole blondyna pocałunek. Z czasem nabrałam wrażenia, iż ten mały gest był jak stemplowanie swojej własności. Nathanielowi najwyraźniej to nie przeszkadzało, gdyż zarumienił się i zachichotał niczym mała dziewczynka.

-         Powinniśmy już chyba wychodzić – stwierdziłam, niechętnie podnosząc się z miejsca.

Rad zarzucił na ramię plecak i włożył buty. Nathaniel stanął przy drzwiach i objął młodego Brownesa w pasie.

-         Też chcę jechać – mruknął, wtulając głowę w szeroką pierś swojego chłopaka.

Brunet westchnął głęboko i ujął w dłonie twarz lubego. Plecak zsunął się z jego ramienia, po czym delikatnie opadł na podłogę.

-         Słuchaj, Nath – zaczął delikatnie. – Już  tym rozmawialiśmy. Oczywiście, ze wolałbym, gdybyś był tam ze mną, ale nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Rozumiesz?

„A o mnie to się tak nie martwi”, przemknęło mi przez myśl.

Blondyn niepewnie pokiwał głową. W jego oczach malował się niewysłowiony smutek.

-         W takim razie do zobaczenia – mruknął i czule wpił się w usta Radforda.

Brunet przycisnął ukochanego do siebie i odwzajemnił pocałunek, który szybko przerodził się w szalony, namiętny taniec. Ich ciała zdawały się być połączone w jedno, przyciągały się niczym magnesy.

Swoją drogą, nigdy nie mogłam nacieszyć się podobnymi widokami. Gdybym nie przyjaźniła się z tą dwójką, nigdy nie pomyślałabym, że stać ich na coś takiego. A oto teraz stoję z rękoma założonymi na piersi i z ustami wykrzywionymi lekko w uśmiechu satysfakcji i bacznie obserwuję, jak dwóch nastolatków niemalże pożera siebie nawzajem. Na twarzach obojga malowało się niewysłowione pożądanie. Pragnęli się wzajemnie z taką zachłannością, jak gdyby miałby to być ich ostatni pocałunek.

W chwili, gdy Radford zaczął ściągać sweter z Nathaniela i po omacku odnalazł klamkę od drzwi do pokoju Jessa, wiedziałam już, że plany naszego natychmiastowego odjazdu właśnie wzięły w łeb. W momencie, gdy podnosiłam słuchawkę telefonu, usłyszałam odgłos dwóch ciał ciężko opadających na łóżko. Szybko odwołałam taksówkę, po czym usiadłam na fotelu w pokoju najmłodszego z trojaczków i wlepiłam wzrok przed siebie, a duże, dwuosobowe łóżko na chwilę stało się kinowym ekranem. Kiedy bokserki Radforda wylądowały na parapecie, założyłam nogę na nogę, nie odwracając wzroku od dwójki przyjaciół.

To nie pierwszy raz, kiedy obserwowałam tego typu sytuacje. Moim kolegom nigdy to nie przeszkadzało. Zdawali sobie sprawę, że – jako fanka yaoi – dałabym sobie uciąć rękę za to, aby móc bezkarnie siedzieć sobie na fotelu i obserwować ich łóżkowe poczynania.

No wiem. Miałam ograniczyć pornosy. 

___

Wreszcie pojawił się długo wyczekiwany rozdział 10, który jednocześnie kończy księgę pierwszą opowiadania. Musiałam, po prostu musiałam zakończyć na słowie "pornosy" ^^ Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Wiem, był krótki, ale zwyczajnie nie mogłam zapchać go nieistotnymi wydarzeniami. Akcja miała dziać się w miarę szybko. 

Początek rozdziału jest bonusem, który spodobał mi się do tego stopnia, że pozostanie w oficjalnym rozdziale. Fragment ten jest ma super-mega-specjalną dedykację dla Fabii :D